یکی از عادت هایی که در حال شکل گرفتن هست، اینه که شب ها حدودا ساعت 10:30 تا 12 میرم بیرون. چقدر همه چیز تو شب متفاوت تره... آدم‌ها، خیابون‌ها، گربه‌ها، مغازه‌ها و.... به قول بابام آدمای شب کلا با آدمایی که تو روز میبینی فرق دارند. تو روز یک سری آدم‌های کت و شلواری با پیرهن‌ و مانتوهای اتو زده میبینی.... اما تو شب انگار آدما میشن خود واقعیشون یا میشه گفت اصلا آدم‌های شب ربطی به آدم‌های روز ندارن. انگار از یه دنیای دیگه اومدن و مال یه دنیای دیگه هستند. اونا متعلق به زمین نیستن، چیزی از خودشون ندارن، نگاه دیگران کوچکترین اهمیتی براشون نداره و حتی خود آدم‌ها هم اهمیتی براشون نداره... تو سکوت راه میرن، رانندگی میکنن، سیگار میکشن، تو ایستگاه اتوبوس نشستن یا لبه جدولی سرشون تو گوشیشون هستش.... همه چی تو سکوته. چرا دنیا و آدمای شب با روز ایقدر فرق میکنه؟ خود من اگه کمی اختیار زندگیم دست خودم بود، ترجیح میدادم شیفت شب همیشه کار کنم و روزها فقط بخوابم، هیچ وقت خورشید برای من زندگی نیورد... اما ماه همیشه امید داد که ادامه بدم.... خیلی وقتا با ماه صحبت میکنم.... حرفامو با دقت گوش میکنه... میدونم، میفهمم، حس میکنم... ای کاش بتونم یکم اختیار زندگیمو دستم بگیرم و اون کاری که دوس داشتم انجام بدم رو بدم واقعا... چقدر مگه زنده‌ایم که تن به خواسته‌هامون ندیم؟ هرچقدر هم که احمقانه باشه.... خودم تا میتونم میجنگم تا بخوام اونجور که میخوام زندگی کنم، تنها چیزی که تو کل عمرم فهمیدم درسته همینه، با ایده‌آل‌های خودت زندگی کن، حتی اگر خیلی احمقانه و غلط باشن. لاقل وقتی به پیری رسیدیم دلمون نمیسوزه و نمیگیم ای کاش این کارو میکردیم ولی نکردیم...